چگونه می‌توان چنین روزهایی را گرامی داشت وقتی نسل حیواناتی چون یوزپلنگ و سیاه گوش در کشاکش قدرت و ثروت رو به انقراض می‌روند، حیوانات بی‌گناه را به بهانه ولگرد بودن نابود می‌کنند و تنها سرپناه مخلوقات خدا را به بهانه راهسازی نابود می‌کنند. چگونه برای چنین روزی به خود ببالیم وقتی دریاچه پریشان خشک می‌شود، تالاب انزلی نابود می‌گردد و حیوانات و گیاهانش به حکم نانوشته معدوم می‌گردند. شکارچیان خارجی و داخلی مجوز فعل حرام می‌گیرند و داشته‌های نادر ما را به تاراج می‌برند و به انفال و بیت‌المال ما با مجوز و بی‌مجوز تجاوز می‌کنند.  

چگونه از دل نگرانی حامیان حیوانات نگوییم وقتی مخربین محیط زیست از پارک ملی میانکاله در شمال تا جزایر مرجانی در جنوب با مجوزهای رسمی در دست، کاری می‌کنند که مغول به این کشور نکرد. چگونه نگوییم که حتی به ما اجازه نمی‌دهند که احکام دینی و اصول قانون اساسی را برایشان یادآوری کنیم. چگونه بگوییم که ابزار به دست زنگی مست داده‌اند و ما را جز نظاره و بغض در گلو کشتن چاره‌ای نیست. دل دردناک تمامی حامیان حیوانات و محیط زیست از این همه ظلم به درد آمده، اما هیچگاه امیدشان تاریک نخواهد شد و روزی خواهد رسید که دست متجاوزان کوتاه شود و حیات و روشنی به محیط زیست کشورمان بازگردد

به امید آن روز

انجمن حمایت از حیوانات ایران» 

منبع:www.iranboom.ir/didehban/zistboom/1785-bayan-heivanat.html

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: